Lucas Sloot is een kunstenaar die voornamelijk met hout werkt. In eerste instantie zag hij de werken die hij maakte meer als constructies dan als beelden en dat is terug te zien in het werk. De houten kopieën van alledaagse infrastructuur zoals hoogspanningsmasten en lantaarns geven veel ruimte in materialiteit, maar door het kopiëren is de beeldhouwelijke vrijheid ervan beperkt.
Het laatste jaar had hij meer behoefte aan het vormen van een beeld. Dat is hij gaan doen door interessante onderdelen die in de kopieën zitten opnieuw na te maken met meer vrijheid voor mezelf in het maken van vorm. Zo is bijvoorbeeld ‘Half krommetje’ voortgekomen uit de serie ‘Isn’t this where we met?’, een serie houten lantaarnpalen waar de kromme vorm van het hout een deel van het beeld was. Hij ziet deze totstandkoming van werk als iets dat zijn werk specifiek bij hem laat passen. Als een intensieve band tussen hem en het werk.
In zijn praktijk werkt Lucas vanuit het idee ‘ik ten opzichte van anderen’. Hierin zoekt hij naar wat hij voor anderen betekent en wat anderen voor hem betekenen. Als een soort plaats zoeken in de wereld. Dit is geen transactionele uitruil, maar een zoeken naar wat voor invloeden je op elkaar hebt in een netwerk van relaties. Hij denkt dat vrijwel al deze relaties je opbouwen en ontwikkelen, de meeste gelukkig in positieve zin. Lang niet alle relaties zijn tussen mensen onderling. Ze kunnen ook met dieren (niet-mensen), planten of totaal inerte objecten zijn. Al deze dingen hebben invloed op je denken en handelen, die hij daarom ziet als een relatie die je met iets hebt. Sommige relaties zijn bewuster dan andere, sommige waardeer je meer dan anderen. Sommige objecten personifiëren mensen doordat je er een naam aan geeft.